ลูกปิงปองลูกนี้มีอายุกว่า 20 ปี เดิมมีสีขาวแต่เก่าเก็บจนเหลือง เป็นลูกปิงปองที่ครูจันทร์ ชูสัตยานนท์ให้ไว้ ข้างลูกมีคำว่า "อย่าลืมตัว"

ตอนผมเป็นเด็กเรียนอยู่ชั้นมัธยม ครูจันทร์ถูกลูกศิษย์ที่ท่านสอนและกลายมาเป็นนักปิงปองทีมชาติรวมหัวกันไล่ แอบงัดตู้เก็บของของท่านที่ห้องปิงปองใต้ถุนยิมเนเซียม 1 สนามกีฬาแห่งชาติ ปทุมวัน ครูจันทร์บอกว่าท่านรู้ว่าใครเป็นตัวการงัดตู้ คนเหล่านี้ท่านสอนมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กกว่าผมเสียอีก ท่านสอนผมว่า "โตขึ้นอย่าลืมตัวนะ" จากนั้นพอย้ายมาสอนที่ห้องปิงปอง ศูนย์ฝึกกีฬาในร่มที่หัวหมาก นักปิงปองจะเห็นลูกปิงปองที่แจกมีคำว่า "อย่าลืมตัว" เขียนไว้

จากวันนั้นจวบจนวันนี้ ผมเห็นนักปิงปองลืมตัวหลายคน มีอยู่คนหนึ่งรู้จักกับผมตั้งแต่เขาเพิ่งเริ่มจับไม้ปิงปอง มาเรียนกับครูจันทร์ตั้งแต่ไม่เป็นอะไรเลย เดี๋ยวนี้กลายเป็นโค้ชปิงปองชื่อดัง แต่ไม่รู้จักทักทายกันเสียแล้ว พอผมพูดทักทายด้วยก็ไม่พูดจาอะไรกลับมา ทดลองทักเขามาหลายรอบก็ยังเหมือนเดิม ต่างจากสมัยก่อนที่เป็นคนนิสัยดี ร่าเริงสดใส อาจเป็นเพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาทำให้นิสัยคนเปลี่ยนไปจากเด็กที่โตขึ้นต้องวางตัวเป็นผู้ใหญ่

เหตุที่ทำให้ลืมตัวมักหนีไม่พ้น เมื่อมีตำแหน่งเป็นใหญ่เป็นโต มีเกียรติยศชื่อเสียง กลายเป็นแชมป์ เป็นโค้ชเป็นครูสอนปิงปอง หรือพอขึ้นชื่อว่าเป็นนักกีฬาทีมชาติก็ลืมตัวว่ามีสิทธิ์เหนือประชาชนทั่วไป อ้างแต่ว่าจะสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศ ลืมนึกไปว่าอีกไม่กี่ปีตัวเองก็จะไม่ได้เป็นทีมชาติ ส่วนประชาชนที่เล่นปิงปองได้แค่แบบงั้นๆหลายคนเขาไม่ได้แค่สร้างชื่อเสียงให้กับประเทศเท่านั้นแต่ยังทำคุณประโยชน์ให้กับชาติมามากกว่านักปิงปองทีมชาติเสียอีก

บางคนไม่ได้มีอะไรดีเด่นอย่างที่เอ่ยมานี้แม้แต่น้อย แต่เมื่อมีพรรคพวกเพื่อนฝูงมากก็อวดเบ่งลืมตัวเสียแล้ว