"ให้จ้องมองลูกที่คู่ต่อสู้ตีมาไว้ตลอด จนกระทั่งลูกปิงปองกระทบไม้"

นี่เป็นคำสอนที่แนะนำให้ใช้กันไม่ว่าจะเป็นปิงปอง เทนนิส หรือกีฬาประเภทอื่นๆที่ใช้การเหวี่ยงไม้ตีลูก ซึ่งมักมีคนเถียงว่าเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะจ้องมองลูกไว้ตลอดเวลาเพราะลูกปิงปองเคลื่อนที่เร็วมากหรือพอคว่ำหน้าไม้เข้าหาลูก หน้าไม้จะปิดบังการมองเห็นลูกปิงปองไปแล้ว ซึ่งไม่ว่าจะเถียงกันอย่างไร ประเด็นที่สำคัญกว่าก็คือ ในจังหวะที่ลูกกระทบไม้ ตำแหน่งของศีรษะ ตา และมือ มีความสัมพันธ์กันอย่างไร

ศีรษะหรืออวัยวะส่วนหัวมีน้ำหนักมิใช่น้อย การผงกหัวไปมาก้มๆเงยๆตลอดเวลาย่อมส่งผลทำให้ยากที่จะรักษาสมดุลของร่างกาย หรือถ้าหมุนศีรษะตามแถมกลอกตาไปมาด้วย ย่อมยากจะตีลูกได้แม่นยำ ดังนั้นจึงต้องควบคุมแนวการตั้งศีรษะให้คงที่ไว้ตลอดแล้วหมุนศีรษะเพียงเล็กน้อยตามทิศทางที่ลูกปิงปองลอยมา โดยควบคุมดวงตาให้มองไปตรงๆข้างหน้าไว้เสมอ ไม่ใช้วิธีกลอกลูกตาไปมาหรือเหลือบมองลูกด้วยหางตาโดยไม่ยอมหมุนศีรษะ ถ้านักปิงปองรู้จักบิดตัวเพื่ออัดแรงจะทำให้ไม่ต้องหมุนศีรษะเลยก็ยังได้เพราะศีรษะจะเคลื่อนตามการบิดตัวอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม การจ้องมองตามลูกไว้ตลอด(ตามที่สอนกัน) ทำให้ระบบประสาทไม่รับรู้ต่อความเร็วของลูกที่ลอยมาเนื่องจากจะมองเห็นลูกปิงปองอยู่กลางจอภาพของประสาทตาไว้เสมอ ส่งผลให้ในจังหวะที่ต้องเคลื่อนมือเหวี่ยงไม้เข้าหาลูกก็ต้องเสียเวลาเคลื่อนศีรษะตาม แล้วคิดตัดสินใจโดยสมองขาดการรับรู้ข้อมูลความเร็วของลูกที่ชัดเจน แล้วจึงเหวี่ยงไม้เข้าหาลูก

จากการวิจัยพบว่า แชมป์ปิงปองไม่ได้เคลื่อนศีรษะเพื่อมองตามลูกไว้ตลอดเวลาหรอก แต่เขาจะมองลูกที่เคลื่อนออกจากไม้ของคู่ต่อสู้แค่ช่วงต้นของวิถีที่ลูกลอยมาเท่านั้น โดยรักษาตำแหน่งมุมมองของดวงตาและศีรษะให้คงที่ไว้ตลอด (eye-head stabilization) พอลูกกระทบโต๊ะก็จากเคลื่อนศีรษะมารอไว้ก่อนในตำแหน่งที่คาดการณ์ว่าจะมองเห็นการเหวี่ยงไม้กระทบลูกกลับออกไปและจะคงตำแหน่งของศีรษะไว้ที่เดิมไปอีกสักพักหนึ่งในช่วง follow-through